TODOS LOS CAMINOS CONDUCEN A OTRO Y CUANDO ESTE TERMINE CONSTRUIREMOS UNO NUEVO CON NUESTRO PROPIO ESFUERZO Y UNA FE INQUEBRANTABLE EN UN MUNDO MEJOR
martes, 11 de junio de 2013
FUSIÓN OZA - CESURAS: CULMINA EL PROCESO FORMAL, COMIENZA EL MATERIAL
En el Diario La Opinión de A Coruña de hoy publican estas notas mías, que amablemente me solicitaron.
Este es el enlace:
¿Y ahora qué?
También en La Voz de Galicia del sábado, día 8, edición impresa de A Coruña se publica un artículo mío sobre el tema, si bien no es accesible gratuitamente en la edición digital. De modo que a quien le interese, ya sabe, a soltar la pasta.
lunes, 29 de abril de 2013
CAMIÑOS PÚBLICOS (DICHOSOS...)
Soe acontecer aos
habilitados estatais que cando chegan a prestar os seus servizos a un
novo destino, atopan un fato de procedementos inconclusos e moitos
deles "enquistados" debido a un enfoque inadecuado no seu
inicio, xeralmente por un común afán de resolvelos canto antes.
Afirmaba o profesor
Chacón Ortega que cando se toma o tempo necesario nas actuacións
preparatorias dos procedementos administrativos estase a garantir
unha instrucción ordenada e unha eficaz resolución, de xeito que
non teñamos que volver atrás no camiño que cabalmente trazamos
cando se tomóu a decisión de incoar o expediente. A miña
experiencia persoal demostroume unha e outra vez o acertado do aserto
anterior.
Un deses procedementos
"enquistados", que atopei no segundo ano tras incorporarme
a este posto de traballo, versaba sobre unha presunta usurpación ou
perturbación dun suposto camiño de concentración parcelaria,
supostamente de titularidade municipal, ó que se lle engadían as
dúbidas razonables de ubicarse na zona de dominio público do
ferrocarril, administrado polo Administrador de Infraestructuras
Ferroviarias (ADIF). As primeiras actuacións versaban de 2002 e o
asunto, sen resolver, chegou ó meu coñecemento no ano 2009. Tras
unha serie de investigacións e a necesaria, anque insegura,
ordenación documental, cruzouse no meu camiño unha queixa formulada
polo interesado diante do Valedor do Pobo, que foi preciso resolver,
conforme á lexislación que rexe o funcionamento desta Institución
da nosa comunidade autónoma.
O Alcalde encargou ó
Secretario a elaboración dun informe que permitira establecer o
estado de cousas e as propostas de actuacións futuras. Redactado tal
informe, foi remitido ó Valedor do Pobo. Nos días seguintes,
confirmouse persoalmente a recepción do mesmo e fun felicitado
persoalmente de forma expresa por un dos Letrados Asesores da
institución, quen me manifestou literalmente "hace muchos años
que no veo un informe municipal tan bien redactado".
Felicitación que, como cabe supoñer, me produce -humildemente- un
grande orgullo e a sensación de que o traballo dos Secretarios dos
pequenos Concellos é indudablemente gratificante; o recoñecemento
expreso da nosa entrega profesional e a nosa vontade de facer as
cousas o mellor posible en beneficio do interés xeral, conciliándoo
na medida do posible cos lexítimos intereses das persoas, máis alá
de calesquera formalismos, é como o aplauso para os artistas.
Na medida en que poida
resultar de algunha utilidade a calesquera compañeiros/as e
profesionais en xeral, reproduzo o citado informe, desprovisto de referencias personais ou de identificación da propiedade, que carecen de interés ós efectos desta publicación.
INFORME
Queixa
formulada por D. M. ante o Valedor do Pobo relativa a posible
invasión do camiño de acceso a súa propiedade.
Ref.
Expte. Valedor: ------------
CELESTINO
J. AMIGO, Secretario do Concello de Oza dos Ríos, conforme
ó preceptuado no artigo 3.a do Real Decreto 1174/1987, do 18 de
setembro, polo que se regula o réxime xurídico dos Funcionarios de
Administración Local con habilitación de carácter de carácter
nacional (estatal) e demáis disposicións normativas concordantes,
emito o presente informe, con base nos antecedentes e consideracións
xurídicas que seguidamente se expoñen.
ANTECEDENTES:
1.-
Relativos ó procedemento concreto obxecto da queixa:
O
29 de xuño de 2002 rexístrase no Concello de Oza dos Ríos escrito
de D. M., en calidade de propietario da parcela rústica xxx,
segregada da finca número xx do plano xeral de concentración
parcelaria de Mondoi-Porzomillos. Manifesta que o propietario da
parcela colindante (número yy) realizou plantacións e cerramento
perimetral que, según parece, invaden o camiño de acceso á finca
do comparecente. Solicita que os servizos técnicos do Concello
comproben a presunta invasión do camiño.
jueves, 18 de abril de 2013
O FALAR NON TEN CANCELAS
Ayer, con ocasión de la cotidiana minitertulia del café, el bueno de Manolo me contaba con cierto enfado el rigorismo burocrático de cierta funcionaria de una Administración provincial, concluyendo con aire indignado: "é unha presentable". Prosiguió exponiendo su particular valoración conductual -positiva o negativa, según los casos- de una serie de burócratas con los que le ha tocado lidiar a lo largo de los años, hasta que le tocó el turno a las sonadas veleidades de un determinado técnico de la misma Administración con el sexo opuesto; ..."é outro presentable"... "ese tipo é un ninfómano" afirmó con rotundidad. En vano le expliqué la etimología del vocablo ninfomanía y las razones por que sólo es aplicable a la mujer (1) y le sugerí que tal vez no fuese adecuado imputar al interesado esa naturaleza ninfomaníaca, sino que tal vez resultaran más adecuados otros calificativos que un hermano propio utilizaba en su juventud, tales como "conainas" (hombre que sucumbe inexorablemente ante la presencia de las mujeres) o "braguetuelas" (díc. de aquel que se deshace con empalagosa desmesura en atenciones y halagos con la oculta intención de obtener sus favores). No hubo acuerdo y el buen Manolo insistió en que es un ninfómano. Pues vale.
Hoy mismo, en el habitual café de carretera miraba distraídamente la televisión, en la que súbitamente apareció un primer plano de Rubalcaba. El propietario del local, no pudo contenerse y exclamó con gesto divertido: "ostia! parece un pilla jaliñas". Con el mayor respeto, no pude evitar la carcajada. Lo cual, por otro lado, se agradece a las ocho de la mañana.
__________________________________________________________________________________
(1) Etimología de Ninfomanía
Manía: (del lat. manía, que a su vez viene del griego manía) Especie de locura, caracterizada por delirio general, agitación y tendencia al furor.
Ninfa: (del lat. nympha, del griego nimfa) Originalmente, "Cada una de las fabulosas deidades de las aguas, bosques, selvas, etc., llamadas con varios nombres, como dríada, nereida, etc.", de algún modo, "casadas con la naturaleza". Por eso ninfa también significa "novia". Y en el campo de la anatomía, las ninfas son los "labios pequeños de la vulva"; así es que la ninfomanía también se conoce como furor uterino. Existen otras acepciones de uso coloquial, pero todas hacen referencia a la belleza femenina. Si recurrimos a fuentes hagiográficas, a título de mera curiosidad, diremos que existe una Santa Ninfa, que fue una virgen martirizada en Roma en el siglo V.
lunes, 11 de febrero de 2013
DE HOMINE INTEGRO VS. CORRUPTO
"La
finalidad de la política es formar buenos ciudadanos"
(Aristóteles)
¡Pobre ingenuo!
Dado que el tema ha transcendido a los medios de comunicación, con un particular enfoque ( véase el siguiente enlace: http://www.laopinioncoruna.es/gran-coruna/2013/02/10/interventor-pone-reparos-verso/691495.html), procedo a publicar íntegros los referidos sonetos, que fueron compuestos en el año 2005, debido a una situación sufrida personalmente, si bien exportable a la generalidad de los ciudadanos que han sido injustamente maltratados por las componendas y amaños de los poderes establecidos de cualesquiera pretendidas ideologías o creencias, que siempre confluyen a la hora de defender sus intereses y hacer medrar a toda costa su peculio e inmerecida buena fama y honorabilidad social. Ahí van.
SONETOS DE LA
CORRUPCIÓN
I
Qué
funesta y repugnante decadencia
alborea
en este mundo fugitivo,
cuando
todo lo que es sucio es "relativo"
y
se adorna con guirnaldas la indecencia.
Renunciamos
a vivir con transparencia,
ocultando
tras la lengua sin estribo
que
en el fondo carecemos de un motivo,
de
una luz que ilumine la existencia.
Caminamos
sin retorno hacia la nada,
detestamos
los principios y valores
y
nos hiere la verdad como una espada.
Despreciamos
con escarnio los honores
y
exclamamos: "¡pobre alma inmaculada!;
la
nobleza es blasón de perdedores".
II
Cómplices
e irredentos pecadores
soslayamos
latrocinios y vilezas,
disculpamos
los abusos y bajezas
alegando
que otras cosas hay peores.
Injusticias
disfrazamos de favores,
discurriendo
mil y una sutilezas
que
socavan las escasas fortalezas
donde
moran del honor los defensores.
Nos
divierten lor ardides y argucias
de
los pillos que se llevan lo que es nuestro
y
estrechamos sin rubor sus manos sucias.
Aceptamos
que nos mande algún cabestro
titulado
en engañifas y en astucias,
fariseico
rezador del "Padre Nuestro".
III
No
vivamos siempre tras el burladero
viendo
cómo en nombre de la democracia
medran
pillos que ocasionan la desgracia
del
que cuida los principios con esmero.
Que
adictivo más que droga es el dinero:
se
protegen a la sombra de una acacia,
roban
huevos y pollos con contumacia
y
al fin quieren ya todito el gallinero.
Descubramos
al que roba con inquina,
condenemos
al amigo de lo ajeno
y
apliquémosle severa medicina.
Pertrechados
con espíritu sereno
procuremos
la justicia en cada esquina,
porque no lo que hacen
muchos siempre es bueno.
(Celestino J. Amigo. 2005)
Suscribirse a:
Entradas (Atom)