ESPACIO RECREATIVO FLUVIAL

EQUIPAMENTOS LÚDICOS PARA A ÁREA 
RECREATIVA DO MANDEO, EN REBOREDO,

OZA DOS RIOS.

      A intervención sitúase nun ámbito moi agradable no que a vexetación e o río son os protagonistas. A proposta formulada trata de poñer en valor este ámbito natural sen que os elementos que se introducen compitan en modo ningún con estas preexistencias. Deste xeito o proxecto formula introducir unha serie de estruturas moi permeables visualmente formadas por postes de madeira, cables tensados e maias, de forma que estas pezas non interfiran na contemplación da paisaxe. Formúlase a roza, limpeza e acondicionamento da zona de acceso á praia fluvial, empregando para iso materiais blandos como a terra compactada e a herba.

      Ó longo das distintas masas boscosas existentes na zona dispóñense unha serie de circuítos  elevados realizados a través de cordas, cachopas de madeira e mallas ancoradas ás árbores (así como a unha serie de postes verticais de madeira natural).

      Nun dos claros do bosque, dispoñerase unha zona de pavimento de garbancillo cun peche de postes de madeira, dentro do cal se situarán elementos figurativos de madeira natural, pensada como zona lúdica para nenos de curta idade. Para cruzar o rio dispoñerase un pasadoiro ou pasal.

      "As pondras ou pasos, son pedras colocadas non río de maneira que permiten pasar a pé enxoito. Se o río non vai moi cheo, pode pasar unha persoa, saltando de pedra en pedra. Están situadas nos vaos, é decir, naqueles lugares dos ríos onde hai moi pouca profundidade, vinte a trinta centímetros. As bestas e o gando poden normalmente pasar a beira".

      Proxéctase a colocación dunha tirolina, con postes de madeira e cables de aceiro, así como un bambán de madeira.

      Dispóñense unha serie de bancos e tumbonas de madeira de acacia, en zonas que permitan gozar das fermosas vistas do rio. Á súa vez, substituiranse unha serie de grellas existentes e  dispoñerase un panel didáctico sobre as especies vexetais da zona, así como un sinal informativo sobre as zonas lúdicas.

      Disponse un panel sonoro, que se carga cunha manivela polo propio usuario e non necesita conexión a ningunha rede eléctrica ou de datos. Unha vez conseguida a enerxía precisa, o usuario pode elixir idioma ou temática entre varios botóns. Os contidos das gravacións será información sobre a vexetación da zona.

     Dispoñerase unha silueta de aceiro cortén duns dous metros de altura, que representará algunha imaxe figurativa asociada á temática específica e conterá o nome do proxecto así como información do conxunto das intervencions (plano das distintas zonas, etc.).

REBOBINANDO (4). MÁIS INAUGURACIÓNS

Mi admirada e inquieta amiga Pili me envía un correo referente a la exposición benéfica  de pintura, escultura y fotografía, promovida por la Asociación Galega de Arte e Cultura (AGAEC) en favor de los discapacitados mentales, incluyendo invitación a la inauguración oficial, el martes 2 de noviembre a las ocho de la tarde, en la sala de exposiciones del Hotel Araguaney. La exposición permanecerá abierta desde el día 2 hasta el 8 de este mes.

Me comprometo a darle difusión y lo hago, pero de inauguraciones, clausuras y otras lindezas ya vale por una temporada. Si puedo, me acercaré un rato a verla. Muchas gracias por la invitación y mucho éxito en las ventas, que a tan hermoso fin están dirigidas.

Pilar

REBOBINANDO (3). MONTERROSO

Vintecatro anos desde a última vez que fun á Feira de Santos en Monterroso, daquela inmerso nunha cuadrilla de Paradela, a mesma que me axudou para chantar a semente da Primeira Festa da Castaña, evento que xa non deixou de celebrarse ata hoxe, mellorando constantemente, según me contan os meus informadores e confirma o amplio despliegue publicitario e organizativo, consecuencia de recursos moito máis poderosos que o mero entusiasmo.

Cantaba Jorge Cafrune que "cuando se pierde una huella, siempre se la halla en el tiempo". Protocolariamente e por razón do cargo coñecín naqueles tempos ó rexedor do Concello de Monterroso, un resistente da extinta e suicida Coalición Galega, os da piña, un home sumamente agradable que por aquel entonces tería a idade que eu hoxe disfruto e que me parecía o que comunmente chamamos un home "maduro" (sempre está ben a vella apreciación que reza: "¿comparado con quén?" Eu, comparábao conmigo). Pasado o tempo comencei a entablar unha discreta e cautelosa amistade cun suposto compostelán, pausado nas formas, irónico no proceder e do que se adivina que é potencialmente perigoso cando hai que tomarse as cousas en serio. Falando e falando resultou ser fillo daquel Pereiro que eu coñecera e, como íl, chamábase Luis. Entre unha cousa e outra, a confianza foi aumentando prudentemente (como soe suceder entre os homes enteiros) e chegado o momento acordou que ben podía ser que participara nun xantar que organizaba co gallo da lexendaria Feira de Santos, edición 2010. Algúns pseudo historiadores apaixoados da zona aseguran que xa se celebraba hai 800 anos, e avalan a súa categórica afirmación con mil argumentos incontestables e incontrastables. Eu non vou discutir tan fundamentada afirmación, para mín abonda con que se siga celebrando e disfroitando.

Luis, o "maduro" dos anos oitenta, foi o impulsor da restauración e dotación de infraestructuras da área recreativa de A Peneda, no entorno do Río Ulla, e así o recoñece un cartel no arco de acceso á mesma na colindancia coa pista que a separa dos montes veciños, moi preto do territorio de Antas de Ulla (por certo, algún gracioso, por non decir outra cousa, ocupouse de arrincar do cartel as dúas últimas letras do vodablo "Peneda", alo menos así o vin o luns pasado). Teño que decir que o resultado é unha maravilla, que hoxe pode disfroitar todo o mundo e según afirma Luis, "o maduro" do 2010, no verán ten pouco ou nada que envexarlle ó mesmo Sanxenxo.

Percorrín a Feira, abarrotada de xente pese as inclemencias climatolóxicas, anque debo reseñar que á unha e media as carpas e tabernas típicas de pulpo estaban un tanto valeiras, síntoma inequívoco da crise que atravesamos.

Xuntámonos vintecatro a xantar (tantos como anos hai que non viña por esta bendita terra), boa parte deles xa coñecidos por mín. Os novos, Jorge I, Emilio, Jorge II, Santi, Celia (fermoso nome, cada vez máis escaso), Mari Luz, Isabel, Marieta, Pencha (por certo, que me dixeron que te acaban de galardonar co premio Castelao) e Victoria. O xantar, como corresponde a tal ocasión, sumamente orixinal: pulpo e callos. Os postres, abundantes e variados; queixo fresco da terra, doce de membrillo caseiro, roscas de San Luis... interesante a xalea de corazón de membrillo elaborada por Victoria e a torta de flan parisiene, de orixe descoñecido.

Os muiños, a carón da área da Peneda, fabulosamente restaurados, correxidos e ampliados; o lume da chimenea, unha necesidade acuciante e un remedio encantador; os camiños, os patios e os xardíns, exquisitamente coidados por mans de orixe tan descoñecido como o da torta parisiene, e o entorno, obra dun Deus que algún día tivo bo gusto, insuperable, a pesar da tozudez do aire gris que non conseguíu arrebatar ó maxín a insinuante melodía cromática do lugar.

Como xa perdín boa parte da miña espontaneidade e arroubamento, agardei silandeiro e reservado ata que alguén dixo que a próxima sería en Esteiro, espero que non inclúa a típica travesía en barco, porque si é así xuro que levo a miña piragüa inchable.

REBOBINANDO (2). AMAL 2010

A primeiros do mes pasado recibín unha invitación conxunta do Presidente da Fundación Araguaney, Galeb Jaber Ibrahim, e o Director do Festival de Cine Euro Árabe, Galeb Jaber Martínez, para acudir á gala de calusura da VIII edición de Amal.
Despois de sete edicións ignorando este evento, decidín confirmar a miña asistencia e alí me plantei o pasado sábado, ás oito da tarde-noite no Teatro Principal de Santiago. Verdadeiramente mereceu a pena asistir, pese a estar aínda lixeiramente convalecente.


Tras comprobar a miña identidade na porta, unha amable azafata amosoume a butaca reservada, na planta baixa do teatro. Tocoume na fila quinta. Saudei a algúns coñecidos e observei o entorno do meu emprazamento: Diante, os concelleiros Mercedes Rosón e Vaqueiro, charlando animadamente. Un pouco máis á esquerda o célebre periodista, actor de doblaxe e presentador Elías Rodríguez, que comenzou a finais dos 50 en Radio Xuventude, pasando por Radio Nacional e outros medios, e acabou creando unha empresa de publicidade, sonorización e doblaxe; Elías é un pouquiño máis novo que o meu finado pai, e xa ten presentado actuacións do que escribe, nas xornadas de folclore, canto eu "militaba" en Cantigas e Agarimos, entre outros eventos. Detrás, o Conselleiro de Cultura, Roberto Varela, célebre polo "Desván de los Monjes", dito sexa sen ánimo de mofa nin menosprecio; ó seu carón o Alcalde Bugallo, que non paraba de falar e facerlle preguntas ó Embaixador de Palestina, Musa Odeh, situado á súa dereita, lucindo un poblado mostacho canoso que contrastaba coa súa tez escura. Un pouco máis arriba e máis calado que o Alcalde, o concelleiro Conde Roa, xefe da "leal oposición" no Concello de Santiago. Dúas filas máis adiante, Galeb, visiblemente satisfeito e emocionado (máis tarde soubemos, por boca de Galeb fillo, que acaba de ser abuelo).

Entereime, durante o tempo que os invitados tardaron en acomodarse, de que o nivel do festival está subindo considerablemente de ano en ano. Nesta última edición, entre outros, participaron a directora xordano-palestina Dima Hamdan, que ten participado en festivales como o Cambridge Film Festival e o Palestine Film Festival de Boston, e o iraní Sharman Alidi, premiado na Semana da Crítica de Cannes 2009. Precisamente, "O mensaxeiro", deste último, resultou película gañadora deste festival, na categoría de mellor largometraxe de ficción. Ademáis, o seu protagonista, Omar Chawshin, foi galardonado co premio á mellor interpretación. En canto ó galardón á mellor directora, foi compartido por Elia Suleiman e o seu filme "O tempo restante", e Michel Kheifi coa película Zindeeq.

Presentou o acto a coñecida presentadora da TVG, Nelly Fernández, sobriamente elegante, cunha perfecta dicción e un maravilloso sentido do "tempo" e do ritmo; non vos podedes maxinar como o agradecemos os que estamos máis que fartos de actos que, aínda sendo obxectivamente curtos, fanse soporíferos e, consecuentemente, interminables. Por certo, a megafonía un dez. Non sei se foi responsabilidade directa de Galeb ou da empresa de Elías, que se faga cargo da miña gabanza aquel a quen lle corresponda. Colaboraron con inestimable sobriedade nas intervencións todos os persoeiros que entregaron os galardóns e os propios galardonados que, por certo, expresáronse maioritariamente en francés. Un aplauso tamén para a oculta traductora. O formato, moi parecido ós premios Goya, pero en pequeno.

Ó remate, un descubrimento musical que me deixou encantado: o grupo Umeya. Umeya é un grupo multiétnico, formado por músicos procedentes de África eoriente Próximo. Fantástico sonido, ritmos e melodías intrincadas e sorprendentes. Simpatiquísimo o seu líder, Wafir, orixinario do Sudán e que xa leva moitos anos en España, fuxindo da guerra civil naquel país. Tocou especialmente ben o laúd, unha flauta de caña "de cuyo nombre no puedo acordarme" e o acordeón. Da percusión encárgase o sirio Salah, un veterano de guerra afincado en Madrid, que é capaz de entreter sen necesidade de instrumentos melódicos que o acompañen. Cantou tres cancións de antiquísimo orixe unha etíope "de cuyo nombre tampoco puedo acordarme", cun espectacular , elegante e precioso vestido blanco con filigranas de pedrería; pola súa pose inperturbable parecía a raíña dunha tribu exótica das películas de aventuras do vello Holiwood. Pero se a música resultou sorprendente, a todo o mundo deixou boquiaberto e flotando a bailarina Mónica Sadeh, especialmente cando executou a danza do sable, unha interpretación nunca vista, difícilmente soñada e sin dúbida algunha, inesquencible. A serpe feita carne de muller. Pensei que si así bailaba a mítica Salomé, resulta explicable que Herodes Antipas lle concedera o premio que desexara.

Rematado o acto, as fotos de familia e os aplausos de rigor antes dos pinchos. Por certo, moitos nos preguntamos se unha especie de albóndigas serían de carne de porco. Non o creo. Mañá seguimos co capítulo 3 de rebobinando. Monterroso.