lunes, 28 de junio de 2010

EL ROCÍO EN OZA DOS RÍOS




Por primera vez tuve ocasión de presenciar la ya célebre romería del Rocío, en el Concello de Oza dos Ríos.
La tradición se remonta a cuatro años atrás y surge de la colaboración del buen entendimiento del pueblo de Oza dos Ríos y sus instituciones con la Casa de Andalucía, por cuanto varios de sus miembros guardan estrechos vínculos con nuestro municipio.
La participación de los vecinos es ciertamente notable y el colorido del festejo es extraordinario.
Los romeros caminan mayoritariamente ataviados con trajes típicos andaluces, caballos enjaezados y carretas engalanadas hasta el hermoso campo de As Capillas, en el lugar de Enxertado (parroquia de Parada). Allí se instalan las carretas en los lugares previamente reservados y se retiran los vehículos y los caballos. Luego misa rociera y ofrendas. El acto finaliza con la Salve rociera, que provoca el llanto emocionado de muchos de los participantes.
Hasta nuestro apreciado cura, Juan Carlos, hizo de palmero en el altar, con probada "grasia" y maestría.
Luego vienen las sevillanas, los fandangos y demás aires de baile andaluz, que se prolongan incesantemente toda la tarde. Esto último me lo han contado, porque pese a las múltiples invitaciones recibidas para comer en el campo, yo ya había adquirido el compromiso de comer los callos y otras viandas en el Moderno, aunque típicamente gallegas no por ello menos sabrosas.
Tal vez el próximo año me anime a participar de un modo más activo.
Sólo me resta dejar constancia de mi admiración a esas cualidades propias de los habitantes de los pueblos con vocación de prosperidad: hospitalidad, alegría y escasez de complejos. Enhorabuena a todos, sin olvidar el enorme y eficaz esfuerzo del Concello de Oza dos Ríos.

      For the first time I had occasion to witness the now famous pilgrimage of El Rocío, in the municipality of Oza dos Rios.
The tradition goes back four years ago and is a collaboration of good understanding of the people of Oza dos Rios and its institutions with the House of Andalusia, since a number of its members maintain close links with our town.
The involvement of residents is remarkable and colorful celebration is special.
The pilgrims walk mostly dressed in traditional costume in Andalusia, harnessed horses and carts decorated to the beautiful countryside of As Capillas, in the place of "Enxertado" (parish of "Parada"). There carts are installed in places previously reserved and removed the vehicles and horses. After Mass "rociera" and offerings. The act ends with the "Salve rociera", crying causing many excited participants.
To our dear priest, Juan Carlos, made ​​of palm on the altar, with proven "Grasia" and expertise.
Then come the Sevillanas, fandangos and other air of Andalusian dance, that last incessantly all afternoon. The latter have told me, because despite the many invitations received to eat in the field, I had already committed to eating tripe and other meats in "Moderno" restaurant, though typically galician no less tasty.
Maybe next year I was encouraged to participate more actively.
It remains for me to express my admiration for these qualities of the villagers with the vocation of prosperity: entertainment, joy and a shortage of complex. Congratulations to all, including the huge and effective effort by the City Council of Oza dos Rios.



viernes, 25 de junio de 2010

REFLEXIONES SOBRE EL MUNDIAL


Estos últimos días el fútbol domina por completo la programación de las principales cadenas de televisión. No voy a comentar las debilidades y fortalezas de las diferentes selecciones ni las habilidades y proezas de sus jugadores. Pondré el acento en las actitudes de las personas que respiran bajo las camisetas, para mostrar cuánto tiene que ver con la vida misma y cuán fielmente refleja ptincipios y tics sintomáticos de nuestra civilización.

La simple observación de los numerosos lances que se producen durante el partido nos informa de los siguientes aspectos:

- Los jugadores se afanan una y otra vez en incumplir las normas sin que se note: zancadillas que ocultan con el cuerpo, uso de las manos para controlar el balón, etc.

- Los jugadores intentan constantemente engañar al árbitro: se tiran al mínimo roce del contrario, exageran los gestos y muecas de dolor ante una inexistente patada, incluso fingen que el adversario les ha agredido, entre otras lindezas.

- Los jugadores no cejan nunca en su empeño de provocar a los contrincantes: les pellizcan, les insultan, les empujan y hasta realizan tocamientos en los genitales.

Es decir, se trata de ganar como sea, haciendo todas las trampas posibles.

Observamos por el contrario que cuando un jugador se conduce con limpieza, respetando las reglas del juego y luchando noblemente con el objeto de superar al adversario y lograr el mítico "gol", frecuentemente se encuentra con la sanción del "trencilla", que paradójicamente parece confabularse y encontrarse muy a gusto con aquellos que no pretenden otra cosa que burlar su autoridad y engañar su presuntamente justo criterio. La vida misma.

Lo malo de todo esto es que el deporte, como concepto abstracto, se nos vende como una actividad humana digna, noble y espiritualmente elevada. Las manifestaciones reales de esta actividad distan mucho de esas cualidades que en abstracto se le atribuyen, cuando no las contradicen totalmente. Y desde mi punto de vista es algo sumamente preocupante, especialmente teniendo en cuenta que el deporte constituye uno de los pilares fundamentales de nuestro sistema educativo. Una cosa es la razonable picardía, la inteligencia ágil y brillante que te permite superar una situación complicada durante el desarrollo del juego y otra muy distinta es la marrullería permanente que al parecer se ha instalado en la mentalidad de los deportistas profesionales, constantemente ensalzados por los medios de comunicación y utilizados masivamente como reclamos publicitarios para asociar determinados productos a las ideas de vida sana, espítitu noble, transparencia de sentimientos, etc., etc.



lunes, 21 de junio de 2010

OBITUARIO. IN MEMORIAM



Un manotazo duro, un golpe helado,
un hachazo invisible y homicida,
un empujón brutal te ha derribado

(Miguel Hernández. Elegía)


Aún no había nacido este blog y no tuve ocasión de hacer público mi recuerdo, mi respeto y mi cariño a Juanjo, con el que tuve ocasión de compartir muchos momentos entrañables en el ejercicio de nuestras respectivas profesiones.

La noticia fue súbita y brutal:

FALLECE JUANJO GALLO, JEFE DE PRENSA DE LA DIPUTACIÓN DE A CORUÑA
“El periodismo coruñés llora la muerte de uno de los nuestros. De uno de los mejores”. Así daba su último adiós, con toda justicia, la herculina Asociación de la Prensa (APC) a Juan José Gallo Ramos, jefe de Prensa de la Diputación Provincial de A Coruña, que fallecía con 53 años en la noche del sábado a consecuencia de un infarto.
El periodista se encontraba a las ocho de la tarde en su despacho de la entidad provincial, se sintió indispuesto y fue trasladado a la Residencia (Hospital Universitario de A Coruña), donde falleció sobre las once, dado que la dolencia cardíaca fue “fulminante”.
Pese a haber nacido en Los Altos, provincia de Burgos, estaba casado con Isabel Alonso, vecina del municipio de Muxía, y sin hijos, Juanjo, como así se conocía, llevaba más de veinte años al frente del gabinete de comunicación de la Diputación, de la que su suegro, Julián Alonso, fue durante muchos años secretario general. En la Diputación, Juanjo trabajó con políticos de todos los signos: desde Salvador Fernández Moreda a José Luis Torres Colomer o el también popular Augusto César Lendoiro. La entrega total a su profesión y su permanente disponibilidad y amabilidad le hacían ser muy querido y apreciado.
En A Coruña desarrolló toda su carrera, primero en la sección local de El Ideal Gallego, después en La Voz de Galicia y, finalmente, en prensa de la Diputación.

La capilla ardiente quedaba instalada el 23 de mayo a las cinco de la tarde en la sala número siete del tanatorio de Servisa, en la capital herculina. Los restos mortales del periodista fueron incinerados el día 24 de mayo a las once de la mañana en A Coruña. A las cinco de la tarde se llevaron las cenizas al cementerio muxián de Coucieiro.

Recuerdo de Juanjo su exquisita amabilidad, su saber estar, una sonrisa imborrable y una risa sin estridencias. Juntos preparamos el protocolo de muchos actos oficiales e inauguraciones en el destino donde yo entonces prestaba mis servicios profesionales. Juanjo sabía escuchar y apreciaba sinceramente las propuestas y los puntos de vista de los que palpamos la realidad objeto de nuestras decisiones y acciones. Jamás aprecié en sus palabras ni en su conducta una actitud servil ni parcial, lo que explica que haya podido desempeñar intachablemente su profesión al lado de Presidentes tan dispares, tanto desde el punto de vista ideológico como de carácter y estilo: Moreda, Torres, Lendoiro y de nuevo Moreda.

Seguirá sonriendo eternamente mirando el bravo mar da Costa da Morte. En ese amado mar nos encontraremos, querido amigo.

martes, 15 de junio de 2010

LA REFORMA LABORAL

Artículo de opinión publicado por C.J. Amigo el 15 de junio de 2010.

Durante estos días asisto asombrado al constante vaivén, al coleteo incesante de peregrinas ideas pendulares sobre la manida reforma laboral, al parecer tan necesaria como irremediable, aunque paradójicamente no hace más que columpiarse en las cada vez más abundantes elucubraciones de nuestros dirigentes y sus oponentes políticos.

Lo primero que me pregunto es qué interés real puede tener la reforma de lo "adjetivo", cuando resulta evidente que, a la vista de lo que está sucediendo a nivel global y muy especialmente en España con la economía, deberíamos dedicarnos ya a la ardua e inexorable tarea de reformar lo sustantivo. Aquí, como siempre, nos acordamos de Santa Bárbara cuando truena y no se nos ocurre mejor idea que refugiarnos bajo la copa de algún árbol frondoso, esperando que el rayo impacte sobre el campanario o alguna torre de la red eléctrica más o menos próxima. Siempre improvisando y siempre poniendo parches, hasta que revienta la cámara a fuerza de gastarse más ésta que los propios apósitos de caucho.

Lo que de verdad urge reformar es el mercado de trabajo. Ahora bien, no seamos ingenuos; si los mercados se modifican desde el poder, enseguida se producen monopolios controlados por los amigos de los que mandan y corruptelas generalizadas que acaban dando al traste con los objetivos que pudieran perseguirse. En el contexto de una economía de libre mercado, el papel de los gobiernos debe ser el de salvaguardar los derechos de los individuos y los grupos en que éstos se integran, establecer los mínimos en materia salarial, garantizar las coberturas sociales y, en fin, promover las condiciones para que la dignidad del trabajo en su conjunto sea una realidad.

Por definición, en el mercado laboral confluyen la demanda y la oferta de trabajo. El equilibrio se produce cuando hay personas que pretenden producir algo o prestar algún servicio, motivados sobre todo por el ánimo de lucro (que nadie se escandalice, esto es así) y otras personas que están dispuestas a poner al servicio de aquél su fuerza, sus conocimientos, sus habilidades o su ingenio, a cambio fundamentalmente de una retribución, que consideran inicialmente satisfactoria en términos generales.

Para que la iniciativa de los primeros se produzca, es necesario reformar una enorme cantidad de aspectos del marco normativo: aspectos burocráticos, fiscales, tributarios, financieros, mercantiles, de regulación del sector energético y de comunicaciones, etc. Igualmente hay que planificar la actividad económica general, invertir en infraestructuras útiles y mejorar la calidad de los servicios públicos. Además, hay que redefinir y reorientar la actividad de fomento de las Administraciones Públicas, que están produciendo verdaderos agravios, cuando no crudas discriminaciones que hacen trizas la competitividad en clave de juego limpio. Y por supuesto, no demonizar a los emprendedores, por un lado, y por otro, vigilar los excesos y latrocinios dealgunos, casi siempre con la connivencia, la anuencia o al menos la tolerancia de una sombra del poder, político o fáctico, cada vez más alargada y densa.

Para que los segundos, los demandantes de empleo, tengan la suficiente motivación para acceder al mundo del trabajo con una actitud responsable y de constante búsqueda del progreso en lo personal y en lo profesional, es preciso asegurar que se produzca una retribución económica y social proporcionada y objetiva con respecto al esfuerzo realizado y al mérito demostrado.

En nuestro país, en España, los sucesivos Gobiernos no han hecho más que desincentivar, con carácter general, a emprendedores y trabajadores. Y así, una y otra vez acontece que las sucesivas reformas acaban convirtiéndose en espejismos y el desencanto vuelve a apoderarse de nuestros corazones.

Lo que realmente necesitamos es cultura, un cultura clara de empresa y de lo que significa el trabajo, no sólo "decente", como lo han calificado algunos expertos o sabios europeos(1), sino satisfactorio, estimulante y por naturaleza evolutivo. Tenemos que cambiar casi todo desde el punto de vista jurídico positivo, pero especialmente tenemos que cambiar nosotros, abrir nuestras mentes y abrazar el futuro con confianza, sobre los cimientos de ideas y sentimientos verdaderamente sinceros y convicciones firmes con respecto a los valores de nuestra sociedad, muchas veces repetidos, pero pocas veces definidos con claridad y casi nunca practicados. (1) Informe de la Comisión de Expertos en Aplicación de convenios y Recomendaciones. Oficina Internacional del Trabajo Ginebra, 2010 (Un informe de nada menos que 966 páginas, ahí es nada, y la verdad, para muy poco.-->

Como decía un antiguo compañero, en determinadas condiciones y circunstancias el trabajo es una "chulada" Ese mismo compañero ha podido comprobar que basta con cambiar unos cuantos cuadros, mandos intermedios y directivos para que trabajar en lo mismo se convierta en un infierno. A veces permanecen los objetivos, funciones y actividades, y sin embargo hacer lo que antes hacíamos placenteramente se convierte en una tortura; y es que, ante todo, el trabajo es una actividad exclusivamente humana.

lunes, 14 de junio de 2010

INFORME: SEGREGACIÓN SEN AUTORIZACIÓN

-->
      Expoño o seguinte caso, que se nos plantexou hai pouco no Concello e a solución que lle deu o autor, por se resulta de interés aos profesionais do mundo municipal. Decir que a persoa interesada non tivo problema algún á hora da súa inscripción no Rexistro da Propiedade.
    
  CASO: Segregación acutorizada notarialmente sen esixir autorización municipal ou declaración de innecesariedade, cando legalmente era precisa.

SÍNTESE DO INFORME DO SECRETARIO.-------------------------

ANTECEDENTES:
 
1.- O xx de xxxxxx de 1994, Dª......... e demáis herdeiros outorgaron escritura pública de “Aprobación e protocolización de operacións particionais do caudal hereditario de D. ............”, autorizada polo Notario de Betanzos D. ............., baixo o número ......... do seu protocolo.
2.- Nas citadas operacións particionais, dividiuse a finca número ..... do Plano Xeral de Concentración Parcelaria, de 73 áreas e 30 centiáreas, igual a xxxx m2, en tres parcelas: P1, cunha superficie de xxxx m2; p2, cunha superficie de xxxx m2 e p3, cunha superficie de xxxx m2.
3.- Polas diversas razóns de índole privada non se procedeu instar a oportuna inscricpión da segregación no Rexistro da Propiedade ata o ano 2009, aportando a solicitante Comunicación do Rexistro da Propiedade de Betanzos, referida ó número de entrada xxx do citado ano, Astº xxx Dirario xxx, na que se advirte de que “non consta no documento a concesión da licencia urbanística para segregar ou dividir, ou no seu caso, a certificación de innecesariedade de licencia”.
4.- Revisados os rexistros e antecedentes documentais existentes neste Concello, resulta acreditado que tal licencia non foi solicitada polos interesados en ningún caso.
5.- O Concello de Oza dos Ríos carecía nesa data de instrumento de planeamento xeral, resultando de aplicación as Normas Subsidiarias Provinciais,aprobadas por Orden da COTOP de 3 de abril de 1991, en concreto a “Ordenanza reguladora do solo non urbanizable de protección agropecuaria”, por incluir áreas que foron obxecto de concentración parcelaria.
6.- No Plan Xeral de Ordenación Municipal do Concello de Oza dos Ríos vixente, está incluida en solo rústico de protección agropecuaria.
Deste xeito, compre analizar a legalidade vixente naquela data, co obxecto de determinar a resolución que correspondería dictar ó órgano municipal competente, tendo en conta que o procedemento que se instrúe co obxecto de autorizar as segregacións ou, no seu caso, declarar a súa innecesariedade, é de naturaleza estrictamente reglada, de xeito que non cabe a posibilidade de contemplar resolucións dicrecionais.
 
FUNDAMENTOS DE DEREITO:

O réxime legal de aplicación na data en que se produce a protocolización reseñada en escritura pública, está constituido pola seguinte normativa, da que se extraen sintéticamente os fundamentos legais de aplicación:
1- Real Decreto Lexislativo 1/1992, art. 257, en relación co 259.
2- Lei 11/1985, de adaptación da do solo a Galicia, art. 40.4, que sinala que a parcela mínima esixible en solo non urbanizable non sería inferior á unidade míonima de cultivo establecida pola lexislación agraria.
3- Normas Subsidiarias Provinciais. O artigo 24.8.B, establece unha parcela mínima en solo non urbanizable de protección agropecuaria para os Concellos da Área 1 (nos que se inclúe o de Oza dos Ríos), de 2.000 m2.
4- En calquera dos casos, o marco normativo vixente esixe licencia de segregación sempre que se pretendan usos edificatorios (segragación urbanística “stricto sensu”) e non cando é unha segregación típicamente agraria, exención que se substitúe a efectos das operacións notariais e rexistrais pola certificación municipal da innecesariedade dda licencia.
5- Á vista do cuaderno particional que se protocoliza notarialmente, parece claro que a finalidade non é outra que a de inventariar e realizar as operacións particionais do caudal hereditario, sen que exista ningún indicio que permita supoñer finalidades urbanísticas.
6- Deste xeito, debemos comprobar si as parcelas segregadas resultantes teñen unha superficie superior á que corresponde á unidade mínima de cultivo definida na lexislación agraria.
7- A derrogación da Lei de 15 de xullo de 1954, sobre fixación de unidades mínimas de cultivo, pola Lei de Reforma y Desarrollo Agrario, aprobada por Decreto 118/1973, de 12 de xaneiro, así como a falta de desenvolvemento do artigo 43 desta última, levaron á aplicación en Galicia dunha Orde do Ministerio de Agricultura de 27 de maio de 1958, segundo así se estableceu na Instrucción 4/1985, de 23 de novembro, da Dirección Xeral de Urbanismo da Consellería de Ordenación do Territorio e Obras Públicas; criterio que posteriormente foiincorporado ao Decreto 330/1999 sobre unidades mínimas de cultivo. Segundo esta normativa a unidade mínima de cultivo no Concello de Oza dos Ríos era de 2.000 metros cadrados, tanto para secano como para regadío.
8- A concentración parcelaria da zona de Santa María da Regueira (Oza dos Ríos) foi declarada de utilidade pública e urxente execución polo Real Decreto 1151/1981, do 8 de maio, e polo tanto enmarcada xurídicamente no ámbito de aplicación da Lei de Reforma y Desarrollo Agrario, sen prexuicio das transferencias do Estado das funcións e servicios propios desta materia á comunidade Autónoma de Galicia.
9- A Lei 10/1985, de Concentración Parcelaria de Galicia somentes ten incidencia sobre o que a lexislación estatal definía como parcelas sobrantes do proceso de concentración, sen que afecte ó resto do proceso, cuxas Bases definitivas e Proxecto, foron aprobados con anterioridade á vixencia da norma autonómica.
10- O párrafo 3 do artigo 259 do Real Decreto Lexislativo 1/1992,de 26 de xuño, polo que se aproba o Texto Refundido da Ley sobre el Régimen del Suelo y Ordenación Urbana, vixente na data de autorización da escritura pública outorgada por Dª xxxxxx e demáis herdeiros, establecía literalmente o seguinte: “Los Notarios y Registradores de la Propiedad exigirán para autorizar e inscribir, respectivamente, escrituras de división de terrenos, que se acredite el otorgamiento de la licencia o la declaración municipal de su innecesariedad, que los primeros deberán testimoniar en el documento”. Esixencia que, según queda acreditado, non lle foi requerida á interesada, que presumiblemente exercitou o seu dereito conforme ós principios de boa fe e confianza lexítima.
11- A segregación anteriormente descrita foi efectivamente practicada e autorizada mediante escritura pública, podendo legalmente naquela data acceder ó Rexistro da Propiedade, cos beneficios de protección, seguridade e publicidade propios desa institución.
Á vista de todos os antecedentes e fundamentos que anteriormente se recollen, o Secretario que suscribe proón á Xunta de Goberno Local a adopción dos seguintes acordos:
Primeiro.- Declarar que ERA INNECESARIA A LICENCIA MUNICIPAL o 22 de agosto de 1994, en que Dona XXXXX e demáis herdeiros outorgaron escritura pública de “Aprobación e protocolización de operacións particionais do caudal hereditario de D. xxxxxxx”, autorizada polo Notario de Betanzos D. xxxxxxxxxxx, baixo o número xxx do seu protocolo, e respecto á división da finca número xxx do Plano Xeral de Concentración Parcelaria de Santa María de Regueira, de xx áreas e xx centiáreas, igual a xxx m2, en tres parcelas: x-1, cunha superficie de xxx m2; parcela x-2, cunha superficie de xxx m2 e parcela x-3, cunha superficie de xxx m2.
Segundo.- Notificar o presente acordo á interesada aos efectos de proseguir o procedemento de inscripción no Rexistro da Propiedade de Betanzos.
Terceiro.- Facultar ó Alcalde para dictar as resolucións complementarias que no seu caso resultaran necesarias según o xusto criterio do Rexistro da Propiedade citado.