lunes, 29 de abril de 2013

CAMIÑOS PÚBLICOS (DICHOSOS...)


Soe acontecer aos habilitados estatais que cando chegan a prestar os seus servizos a un novo destino, atopan un fato de procedementos inconclusos e moitos deles "enquistados" debido a un enfoque inadecuado no seu inicio, xeralmente por un común afán de resolvelos canto antes.

Afirmaba o profesor Chacón Ortega que cando se toma o tempo necesario nas actuacións preparatorias dos procedementos administrativos estase a garantir unha instrucción ordenada e unha eficaz resolución, de xeito que non teñamos que volver atrás no camiño que cabalmente trazamos cando se tomóu a decisión de incoar o expediente. A miña experiencia persoal demostroume unha e outra vez o acertado do aserto anterior.

Un deses procedementos "enquistados", que atopei no segundo ano tras incorporarme a este posto de traballo, versaba sobre unha presunta usurpación ou perturbación dun suposto camiño de concentración parcelaria, supostamente de titularidade municipal, ó que se lle engadían as dúbidas razonables de ubicarse na zona de dominio público do ferrocarril, administrado polo Administrador de Infraestructuras Ferroviarias (ADIF). As primeiras actuacións versaban de 2002 e o asunto, sen resolver, chegou ó meu coñecemento no ano 2009. Tras unha serie de investigacións e a necesaria, anque insegura, ordenación documental, cruzouse no meu camiño unha queixa formulada polo interesado diante do Valedor do Pobo, que foi preciso resolver, conforme á lexislación que rexe o funcionamento desta Institución da nosa comunidade autónoma.

O Alcalde encargou ó Secretario a elaboración dun informe que permitira establecer o estado de cousas e as propostas de actuacións futuras. Redactado tal informe, foi remitido ó Valedor do Pobo. Nos días seguintes, confirmouse persoalmente a recepción do mesmo e fun felicitado persoalmente de forma expresa por un dos Letrados Asesores da institución, quen me manifestou literalmente "hace muchos años que no veo un informe municipal tan bien redactado". Felicitación que, como cabe supoñer, me produce -humildemente- un grande orgullo e a sensación de que o traballo dos Secretarios dos pequenos Concellos é indudablemente gratificante; o recoñecemento expreso da nosa entrega profesional e a nosa vontade de facer as cousas o mellor posible en beneficio do interés xeral, conciliándoo na medida do posible cos lexítimos intereses das persoas, máis alá de calesquera formalismos, é como o aplauso para os artistas.

Na medida en que poida resultar de algunha utilidade a calesquera compañeiros/as e profesionais en xeral, reproduzo o citado informe, desprovisto de referencias personais ou de identificación da propiedade, que carecen de interés ós efectos desta publicación.




INFORME

Queixa formulada por D. M. ante o Valedor do Pobo relativa a posible invasión do camiño de acceso a súa propiedade.

Ref. Expte. Valedor: ------------



CELESTINO J. AMIGO, Secretario do Concello de Oza dos Ríos, conforme ó preceptuado no artigo 3.a do Real Decreto 1174/1987, do 18 de setembro, polo que se regula o réxime xurídico dos Funcionarios de Administración Local con habilitación de carácter de carácter nacional (estatal) e demáis disposicións normativas concordantes, emito o presente informe, con base nos antecedentes e consideracións xurídicas que seguidamente se expoñen.


ANTECEDENTES:


1.- Relativos ó procedemento concreto obxecto da queixa:

O 29 de xuño de 2002 rexístrase no Concello de Oza dos Ríos escrito de D. M., en calidade de propietario da parcela rústica xxx, segregada da finca número xx do plano xeral de concentración parcelaria de Mondoi-Porzomillos. Manifesta que o propietario da parcela colindante (número yy) realizou plantacións e cerramento perimetral que, según parece, invaden o camiño de acceso á finca do comparecente. Solicita que os servizos técnicos do Concello comproben a presunta invasión do camiño.

jueves, 18 de abril de 2013

O FALAR NON TEN CANCELAS

             Ayer, con ocasión de la cotidiana minitertulia del café, el bueno de Manolo me contaba con cierto enfado el rigorismo burocrático de cierta funcionaria de una Administración provincial, concluyendo con aire indignado: "é unha presentable". Prosiguió exponiendo su particular valoración conductual -positiva o negativa, según los casos- de una serie de burócratas con los que le ha tocado lidiar a lo largo de los años, hasta que le tocó el turno a las sonadas veleidades de un determinado técnico de la misma Administración con el sexo opuesto; ..."é outro presentable"... "ese tipo é un ninfómano" afirmó con rotundidad. En vano le expliqué la etimología del vocablo ninfomanía y las razones por que sólo es aplicable a la mujer (1) y le sugerí que tal vez no fuese adecuado imputar al interesado esa naturaleza ninfomaníaca, sino que tal vez resultaran más adecuados otros calificativos que un hermano propio utilizaba en su juventud, tales como "conainas" (hombre que sucumbe inexorablemente ante la presencia de las mujeres) o "braguetuelas" (díc. de aquel que se deshace con empalagosa desmesura en atenciones y halagos con la oculta intención de obtener sus favores). No hubo acuerdo y el buen Manolo insistió en que es un ninfómano. Pues vale.

               Hoy mismo, en el habitual café de carretera miraba distraídamente la televisión, en la que súbitamente apareció un primer plano de Rubalcaba. El propietario del local, no pudo contenerse y exclamó con gesto divertido: "ostia! parece un pilla jaliñas". Con el mayor respeto, no pude evitar la carcajada. Lo cual, por otro lado, se agradece a las ocho de la mañana.


__________________________________________________________________________________
(1) Etimología de Ninfomanía

Manía: (del lat. manía, que a su vez viene del griego manía) Especie de locura, caracterizada por delirio general, agitación y tendencia al furor.
Ninfa: (del lat. nympha, del griego nimfa) Originalmente, "Cada una de las fabulosas deidades de las aguas, bosques, selvas, etc., llamadas con varios nombres, como dríada, nereida, etc.", de algún modo, "casadas con la naturaleza". Por eso ninfa también significa "novia". Y en el campo de la anatomía, las ninfas son los "labios pequeños de la vulva"; así es que la ninfomanía también se conoce como furor uterino. Existen otras acepciones de uso coloquial, pero todas hacen referencia a la belleza femenina. Si recurrimos a fuentes hagiográficas, a título de mera curiosidad, diremos que existe una Santa Ninfa, que fue una virgen martirizada en Roma en el siglo V.