Afanado
en descargas -porque nestes tempos
xa non se
estila o revelado- de antigas fotografías que durmían esquecidas nun USB co anagrama dun
laboratorio farmacéutico que ten comercial en Ávila, descubrín
unha serie delas que dan fe da evolución dos tomates que hai tempo
cultivei, co agarimo e paixón que caracterizan a miña innata
vocación de horticultor, como herdeiro de Demetra, ou millor, da
filla de Cronos e Cibeles, Ceres, que percorreu o mundo con Baco
ensinándolle aos humanos o arte de cultivar a terra.
Tomates
como rosas, fermosos exemplares que empecei a degustar desde
principios de agosto ata ben entrado o mes de outubro, logrados no
exterior, nun ano no que todo foron queixas e lamentacións dos
agricultores a causa dos mediocres resultados das colleitas.
Tomates y berenjenas en flor |
Non
agocharei o meu segredo:
-
Elección dun emprazamento idóneo, protexido do norte, moi soleado e
ben ventilado.
-
Rotación do cultivo, coidando da compatibilidade coas plantacións
precedentes.
-
Minuciosa preparación da terra "a brazo partido"
- Abonado orgánico, cunha mistura de esterco de cabalo e compost caseiro.
-
Control de enfermidades e parásitos a base de caldo bordelés e un
perfume de xofre no momento oportuno.
-
Tutorado e enrame con firmeza e soltura suficiente.
-
Rego coa auga da choiva que Dios tivo a ben mandarnos, suplementada
pola auga dun manantial do meu uso e disfrute.
-
Poda sistemática dos brotes das axilas meciante cortes limpos.
-
Seguindo unha corazonada, procedín a plantalos casi un mes antes do
recomendado, soportando críticas "constructivas" da máis
variada índole. Certamente, ésto obrigoume a repoñer algunhas
plantas, pero as que resistiron robustecéronse e desenrolaronse con
rapidez e cunha saúde envexable, mentras que outras plantacións
próximas máis tardías esmorecían denegridas.
-
Para rematar, desvelarei o segredo mellor gardado ata hoxe: a maior
parte das tarefas precisas para procurarlle ás plantas os coidados
que requiren foron acompañadas de vellas cancións napolitanas,
melodiosas pezas que, despois da máis antiga, que ganou o concurso
celebrado co gallo da Festa adicada á Virxe de Piedrigotta, na
década de 1830 (Tevoglio
benne assaje, con
letra do poeta
Raffaele Sacco e
música do compositor
Felippo
Campanella),
foron interpretadas polo mítico Enrico Caruso ata o célebre
Luciano Pavarotti, pasando por Beniamino Gigli e o noso admirado e
querido paisano Alfredo Kraus. Así que xa sabedes, si queredes que
os tomates medren sans, maduren pronto e saiban a gloria, poñédevos
sen perder un minuto á tarefa de aprender letra e música de O
sole mio, Torna a Surriento, Santa Lucía ou
Funiculì,
funiculà;
fermosísimas cancións, que tan ben acompañan os escasos pero
incomparables días da primavera e do verán galegos, nos que o ceo
se viste dun azul tan limpo que podemos palpar a infinidade dun
universo que cabe dentro de nos.
Afanado
en descargas -porque
en estos tiempos ya no
se estila el revelado- de antiguas fotografías que dormían olvidadas en un USB con el
anagrama de un laboratorio farmacéutico que tiene comercial en
Ávila, descubrí una serie de ellas que dan fe de la evolución de
los tomates que hace tiempo cultivé, con el cariño y la pasión que
caracterizan mi innata vocación de horticultor, como heredero de
Demetra
o, mejor, de la hija de Cronos
y Cibeles, Ceres,
que recorrió el mundo con Baco
enseñándole a los humanos el arte de cultivar la tierra.
Tomates
como rosas, hermosos ejemplares que pude empezar a degustar desde
principios de agosto hasta bien entrado el mes de octubre; logrados
en el exterior, en un año en el que todo fueron quejas y
lamentaciones de los agricultores a causa de los mediocres resultados
de la cosecha.
No
esconderé mi secreto:
-
Elección de un emplazamiento idóneo, protegido del norte, muy
soleado y bien ventilado.
-
Rotación del cultivo, cuidando de la compatibilidad con las
plantaciones precedentes.
-
Minuciosa preparación de la tierra "a
brazo partido"
-
Abonado orgánico, con una mezcla de abono de caballo y compost
casero.
-
Control de enfermedades y parásitos a base de caldo bordelés y un
perfume de azufre en el momento oportuno.
-
Tutorado y enrame con firmeza y soltura suficiente.
-
Riego con el agua de la lluvia que Dios tuvo a bien mandarnos,
suplementada por el agua de un manantial de mi uso y disfrute.
-
Poda sistemática de los brotes de las axilas mediante cortes
limpios.
-
Siguiendo una corazonada, procedí a plantarlos casi un mes antes del
recomendado, soportando críticas "constructivas" de la más
variada índole. Ciertamente, ésto me obligó a reponer algunas
plantas, pero las que resistieron se robustecieron y se desarrollaron
con rapidez y con una salud envidiable, en tanto que otras
plantaciones próximas más tardías agonizaban ennegrecidas.
-
Para finalizar, desvelaré el secreto mejor guardado hasta hoy: la
mayor parte de las tareas precisas para procurarle a las plantas los
cuidados que requieren fueron acompañadas de viejas canciones
napolitanas, melodiosas piezas que, después de la más antigua, que
ganó el concurso celebrado con motivo de la Fiesta dedicada a la
Virgen
de Piedrigotta,
en la década de 1830 (Te
voglio benne assaje,
con letra del poeta Raffaele
Sacco
y música del compositor Felippo
Campanella),
fueron interpretadas por el mítico Enrico Caruso hasta el célebre
Luciano
Pavarotti,
pasando por Beniamino
Gigli
y nuestro admirado y querido paisano, Alfredo
Kraus.
Así que ya lo sabéis: sí queréis que los tomates crezcan sanos,
maduren pronto y sepan a gloria, poneos sin perder un minuto a la
tarea de aprender letra y música de O
sole mio, Torna a Surriento, Santa Lucía o Funiculì, funiculà;
hermosísimas canciones, que tan bien armonizan con los escasos pero
incomparables días de la primavera y del verano gallegos, en los que
el cielo se viste de un azul tan limpio que podemos palpar la
infinidad de un universo que cabe dentro de nosotros.
No hay comentarios:
Publicar un comentario