martes, 3 de enero de 2012

LEMBRANZAS DAS COLLEITAS


Afanado en descargas -porque nestes tempos xa non se estila o revelado- de antigas fotografías  que durmían esquecidas nun USB co anagrama dun laboratorio farmacéutico que ten comercial en Ávila, descubrín unha serie delas que dan fe da evolución dos tomates que hai tempo cultivei, co agarimo e paixón que caracterizan a miña innata vocación de horticultor, como herdeiro de Demetra, ou millor, da filla de Cronos e Cibeles, Ceres, que percorreu o mundo con Baco ensinándolle aos humanos o arte de cultivar a terra.
Tomates como rosas, fermosos exemplares que empecei a degustar desde principios de agosto ata ben entrado o mes de outubro, logrados no exterior, nun ano no que todo foron queixas e lamentacións dos agricultores a causa dos mediocres resultados das colleitas.
Tomates y berenjenas en flor
Non agocharei o meu segredo:
- Elección dun emprazamento idóneo, protexido do norte, moi soleado e ben ventilado.
- Rotación do cultivo, coidando da compatibilidade coas plantacións precedentes.
- Minuciosa preparación da terra "a brazo partido"

- Abonado orgánico, cunha mistura de esterco de cabalo e compost caseiro.
- Control de enfermidades e parásitos a base de caldo bordelés e un perfume de xofre no momento oportuno.
- Tutorado e enrame con firmeza e soltura suficiente.
- Rego coa auga da choiva que Dios tivo a ben mandarnos, suplementada pola auga dun manantial do meu uso e disfrute.
- Poda sistemática dos brotes das axilas meciante cortes limpos.
- Seguindo unha corazonada, procedín a plantalos casi un mes antes do recomendado, soportando críticas "constructivas" da máis variada índole. Certamente, ésto obrigoume a repoñer algunhas plantas, pero as que resistiron robustecéronse e desenrolaronse con rapidez e cunha saúde envexable, mentras que outras plantacións próximas máis tardías esmorecían denegridas.
- Para rematar, desvelarei o segredo mellor gardado ata hoxe: a maior parte das tarefas precisas para procurarlle ás plantas os coidados que requiren foron acompañadas de vellas cancións napolitanas, melodiosas pezas que, despois da máis antiga, que ganou o concurso celebrado co gallo da Festa adicada á Virxe de Piedrigotta, na década de 1830 (Tevoglio benne assaje, con letra do poeta Raffaele Sacco e música do compositor Felippo Campanella), foron interpretadas polo mítico Enrico Caruso ata o célebre Luciano Pavarotti, pasando por Beniamino Gigli e o noso admirado e querido paisano Alfredo Kraus. Así que xa sabedes, si queredes que os tomates medren sans, maduren pronto e saiban a gloria, poñédevos sen perder un minuto á tarefa de aprender letra e música de O sole mio, Torna a Surriento, Santa Lucía ou Funiculì, funiculà; fermosísimas cancións, que tan ben acompañan os escasos pero incomparables días da primavera e do verán galegos, nos que o ceo se viste dun azul tan limpo que podemos palpar a infinidade dun universo que cabe dentro de nos.




Afanado en descargas -porque en estos tiempos ya no se estila el revelado- de antiguas fotografías  que dormían olvidadas en un USB con el anagrama de un laboratorio farmacéutico que tiene comercial en Ávila, descubrí una serie de ellas que dan fe de la evolución de los tomates que hace tiempo cultivé, con el cariño y la pasión que caracterizan mi innata vocación de horticultor, como heredero de Demetra o, mejor, de la hija de Cronos y Cibeles, Ceres, que recorrió el mundo con Baco enseñándole a los humanos el arte de cultivar la tierra.
Tomates como rosas, hermosos ejemplares que pude empezar a degustar desde principios de agosto hasta bien entrado el mes de octubre; logrados en el exterior, en un año en el que todo fueron quejas y lamentaciones de los agricultores a causa de los mediocres resultados de la cosecha.
No esconderé mi secreto:
- Elección de un emplazamiento idóneo, protegido del norte, muy soleado y bien ventilado.
- Rotación del cultivo, cuidando de la compatibilidad con las plantaciones precedentes.
- Minuciosa preparación de la tierra "a brazo partido"
- Abonado orgánico, con una mezcla de abono de caballo y compost casero.
- Control de enfermedades y parásitos a base de caldo bordelés y un perfume de azufre en el momento oportuno.
- Tutorado y enrame con firmeza y soltura suficiente.
- Riego con el agua de la lluvia que Dios tuvo a bien mandarnos, suplementada por el agua de un manantial de mi uso y disfrute.
- Poda sistemática de los brotes de las axilas mediante cortes limpios.
- Siguiendo una corazonada, procedí a plantarlos casi un mes antes del recomendado, soportando críticas "constructivas" de la más variada índole. Ciertamente, ésto me obligó a reponer algunas plantas, pero las que resistieron se robustecieron y se desarrollaron con rapidez y con una salud envidiable, en tanto que otras plantaciones próximas más tardías agonizaban ennegrecidas.
- Para finalizar, desvelaré el secreto mejor guardado hasta hoy: la mayor parte de las tareas precisas para procurarle a las plantas los cuidados que requieren fueron acompañadas de viejas canciones napolitanas, melodiosas piezas que, después de la más antigua, que ganó el concurso celebrado con motivo de la Fiesta dedicada a la Virgen de Piedrigotta, en la década de 1830 (Te voglio benne assaje, con letra del poeta Raffaele Sacco y música del compositor Felippo Campanella), fueron interpretadas por el mítico Enrico Caruso hasta el célebre Luciano Pavarotti, pasando por Beniamino Gigli y nuestro admirado y querido paisano, Alfredo Kraus. Así que ya lo sabéis: sí queréis que los tomates crezcan sanos, maduren pronto y sepan a gloria, poneos sin perder un minuto a la tarea de aprender letra y música de O sole mio, Torna a Surriento, Santa Lucía o Funiculì, funiculà; hermosísimas canciones, que tan bien armonizan con los escasos pero incomparables días de la primavera y del verano gallegos, en los que el cielo se viste de un azul tan limpio que podemos palpar la infinidad de un universo que cabe dentro de nosotros.

No hay comentarios:

Publicar un comentario